Συγγενής υδρονέφρωση

Η συγγενής υδρονέφρωση, η διάταση δηλαδή του συλλεκτικού συστήματος του νεφρού, είναι ένα εύρημα που μπορεί να οφείλεται σε διαφορετικές παθολογικές καταστάσεις και γι’ αυτό η αιτιολογία της πρέπει να διερευνάται. Η στένωση σε κάποιο σημείο του ουροποιητικού που εμποδίζει την ελεύθερη ροή των ούρων είναι μια από τις καταστάσεις αυτές.

Η στένωση αυτή μπορεί να αφορά το ανώτερο τμήμα του ουρητήρα, κοντά στον νεφρό, οπότε μιλάμε για στένωση της πυελοουρητηρικής συμβολής (ΣΠΟΥΣ). Μπορεί ωστόσο να εντοπίζεται στο κατώτερο τμήμα του ουρητήρα, κοντά στην ουροδόχο κύστη, οπότε μιλάμε για στένωση της κυστεοουρητηρικής συμβολής (ΣΚΟΥΣ). Στη δεύτερη αυτή περίπτωση, εκτός από τη διάταση του πυελοκαλυκικού συστήματος, υπάρχει και διάταση, αύξηση δηλαδή της διαμέτρου, και του ουρητήρα (ουρητηρουδρονέφρωση).

Επίσης, μια από τις συχνότερες αιτίες που μπορεί να προκαλούν διάταση του ουρητήρα ή και της νεφρικής πυέλου είναι η κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση (ΚΟΥΠ). Η πάθηση αυτή δεν προκαλεί απόφραξη, αλλά ανώμαλη επιστροφή των ούρων από την ουροδόχο κύστη προς τον ουρητήρα ή και τον νεφρό, κάτι που δεν πρέπει να συμβαίνει φυσιολογικά.

Τέλος, μια σχετικά συχνή πάθηση που προκαλεί σύνθετη παθολογία του ουροποιητικού και αφορά αποκλειστικά τα αγόρια, είναι οι βαλβίδες της οπίσθιας ουρήθρας. Πρόκειται για παρουσία συγγενούς απόφραξης στην περιοχή της ουρήθρας, μετά την έξοδο δηλαδή της ουροδόχου κύστης, η οποία μπορεί να προκαλέσει σοβαρή διαταραχή στην αρχιτεκτονική και τη λειτουργία της ίδιας της κύστης, παλινδρόμηση ούρων προς τους νεφρούς και πρώιμη έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας.

Ουρολοίμωξη

Εκτός από τις περιπτώσεις που η υδρονέφρωση διαγιγνώσκεται προγεννητικά και επιβάλλει τη διερεύνησή της, η πιο συχνή αιτία που οδηγεί στον έλεγχο του ουροποιητικού κατά την παιδική ηλικία είναι οι ουρολοιμώξεις.

Αναλόγως της ηλικίας εμφάνισής τους, του φύλου του παιδιού, της συμτωματολογίας – εμπύρετη ή απύρετη, της βαρύτητας και του παθογόνου μικροβίου, αποφασίζεται η διενέργεια περαιτέρω εξετάσεων μετά το πρώτο ή δεύτερο επεισόδιο.

Οι συχνότερες εξετάσεις που γίνονται για το σκοπό αυτό στα παιδιά είναι το υπερηχογράφημα του ουροποιητικού, η ανιούσα κυστεογραφία και το στατικό και δυναμικό σπινθηρογράφημα νεφρών. Κάθε μία έχει τη δική της προσφορά στη διάγνωση και παρακολούθηση και δεν υποκαθιστά η μία εξέταση την άλλη.

Σε περίπτωση που κάποια από τις παραπάνω παθήσεις διαγνωσθεί, ο παιδοχειρουργός, εξειδικευμένος στην αντιμετώπισή τους θα καθορίσει τα επόμενα βήματα και την ενδεδειγμένη αντιμετώπιση. Αυτή είναι εξατομικευμένη για κάθε μικρό ασθενή και μπορεί να ποικίλλει, από απλή παρακολούθηση με ή χωρίς χορήγηση προφυλακτικής αντιβιοτικής αγωγής μέχρι την άμεση επεμβατική αντιμετώπιση, κατάλληλη για κάθε πάθηση. Ο στόχος πάντα είναι η διαφύλαξη της λειτουργικότητας των νεφρών, αφού οι συγγενείς παθήσεις του ουροποιητικού, εφόσον δεν αντιμετωπισθούν εγκαίρως, αποτελούν τη συχνότερη αιτία χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας κατά την ενήλικο ζωή.

Νευρογενής κύστη

Μία κατηγορία μικρών ασθενών ταλαιπωρούνται από διαταραχές στη λειτουργία του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος, που αφορούν την ουροδόχο κύστη και τη συνεργασία των μυών που εξωθούν τα ούρα από την κύστη και αυτών που τα συγκρατούν ώστε να εμποδίζουν την ακράτεια.

Οι διαταραχές αυτές εμπίπτουν στην κατηγορία της νευρογενούς κύστης και μπορεί να χαρακτηρίζονται από ακράτεια ούρων, συχνουρία, ανεπαρκή κένωση της κύστης, ενούρηση, συχνές ουρολοιμώξεις.

Τέτοιου είδους συμπτώματα καλά είναι να διερευνώνται προς επιβεβαίωση ή αποκλεισμό της διάγνωσης. Στις περιπτώσεις αυτές επιλέγονται τα κατάλληλα, συντηρητικά συνήθως, μέτρα για την ανακούφιση των συμτωμάτων αλλά και την προστασία των νεφρών από τη χρόνια δυσλειτουργία της ουροδόχου κύστης.